Dinsdag 5 mei 2020

Ik kijk.
Niet dat ik ervoor niet keek.
Maar ik kijk anders. Langer. Niet toevallig, maar bewust. Omdat ik wil registreren, onthouden, herinneren. Het vreemde, het unieke, het onbevattelijke, het mooie dat ik zie.

Vatten wil ik ze, de tijd die ook vandaag wegtikt. Want tikken doet ze. Iets langzamer, maar even onverstoord.
De pauzeknop die we massaal dachten ingedrukt te hebben, blijkt de fast forward knop te zijn.
Ik denk na.

Over de wereld. 
De wereld van ons allemaal. Over hoe ze was. Hoe we ze graag zouden terugzien. En hoe liever niet. 
De wereld van hen. Van zij die het gevoel hebben vast te zitten. Niet meer te kunnen ademen. Letterlijk en figuurlijk. Van zij die zorg dragen en dat onvoorwaardelijk blijven doen. Van zij die geen tijd hebben om weg te mijmeren bij de gedachte aan een steeds nostalgischer wordend verleden. Van zij die ons land dienen te besturen en te gidsen, maar daar liever nog even mee wachten.

De wereld van mezelf. Van een millennial die ervan overtuigd was dat elke keuze, elke beslissing en elke stap in haar leven de hare zou zijn. Aangestuurd vanuit haar behoefte, haar wens, haar gevoel. Omdat zij daar wel of geen zin in heeft. Een millennial die zal moeten leren loslaten. Compromissen zal moeten leren sluiten met het onzekere, het onvoorspelbare. Zal moeten leren aanvaarden. Die dat besef ietwat ontmoedigend, maar evenzeer bevrijdend vindt.

Ik zie.
Minder, maar ook meer.                                                                       
Minder interacties. Minder spontaniteit. Minder moois dat het samenspel van velen vaak tot stand brengt.
Meer eenvoud en het mooie daarvan. Meer essentie. Meer rust.
Ik denk na terwijl ik kijk, en zie dat alles mooier en beter kan worden. Als we dat samen willen. Samen, niet alleen.