Dag Herman,

De zon piept door helle blauwe slierten en dat roept romantiek bij mij op.
Ik denk vooral aan mijn twee geliefde wezens, mijn moeder en echtgenoot
die ik moest afgeven in amper drie maanden tijd.
Zoiets kruipt niet in je koude kleren.
Het zal nooit meer zijn zoals voorheen, dat is zeker.
In de straat is het stil, zeer stil.
En de stilte komt mij nu ook goed van pas.
Ik wil niet nadenken over de barre tijden waarin we leven.
Mijn gedachten zijn bij mijn dierbare geliefden.
Ik maak ook plannen van hoe het verder moet.
Nog steeds kijk ik over de bomen en het water aan de overkant en
ik ben verbaasd hoe mooi de natuur is.
De eerste bloesems verschijnen aan de takken.
Hoe mooi en hoopvol.
Sinds enige tijd had ik er geen aandacht meer voor.
Ik zou zo een wandeling kunnen maken maar uiteraard doe ik het niet.
Herman, ik las ook dat jij een goede vriend was van Ernest Claes.
En hoeveel brieven jullie naar mekaar schreven, mooi is dat, zo een
hechte vriendschap.
Ook aan Maria Speermalie denk ik als ik jouw naam hoor, en de mooie 
actrice Tessy Moerenhoudt die de hoofdrol speelde en ook Senne Rouffaer,
die de rol van de vader op zich nam.
Hoezeer keek ik er naar uit om de serie te volgen op televisie.
Het zijn mooie herinneringen uit vervlogen tijden, mooi
genoeg om nog eens bij stil te staan.
Ik word afgeleid door de sombere berichten van het aantal overlijdens
van de dag.
Neen, vrolijk word ik er niet van.
Ik draai mijn hoofd en kijk door het raam, ver weg van alle ellende.
Het is nog te moeilijk, mijn verdriet is nog te vers om daarmee om te gaan.
Herman, jij en ik verjaren op dezelfde dag en
dat geeft me een fijn gevoel, alhoewel jij heel wat meer talenten bezat dan ik.
Dank, voor alle mooie dingen waarvan u ons liet genieten en nog steeds laat genieten.
Ik sluit het venster en ik sluit de dag, het is mooi geweest.

Dag Herman.

Warme groet,
Denise