Eigenlijk kijk ik in deze Corona-tijden meer naar binnen dan naar buiten. Buiten was ik maar al te graag in pre-Corona tijden.
Maar met nu zo veel thuis te zijn heb ik de charme van ons huis herontdekt en gesmaakt.
Het besef drong nog eens goed door waarom wij precies dertig jaar geleden vielen voor dit huis. En waarom het er niet van gekomen is om nu de stap naar een appartement te zetten.
Na de eerste Coronaweek, besloot ik: “als dit het pensioen is, dan pas ik er voor”.

Maar zie, al die dingen die ik me voornam om te doen, eens gepensioneerd, waren er nooit van gekomen. En dit wegens te druk als lid van Senior Consultants, een vereniging die starters, zelfstandigen en kmo’s begeleidt.
Ik heb de litho’s en reproducties van Felicien Rops, die ik regelmatig meebracht, eens grondig herbekeken. En dan het boek over zijn extravagante leven nog maar eens gelezen. Van overal meegebrachte voorwerpen werden nog eens extra in de hand genomen, gekoesterd. En welk verhaal zat er ook alweer achter? Waarom werd dit gekocht, hoe heeft het mij verleid?
En nu had ik ook ineens de tijd om al die kunstvormen van de barokperiode die in mijn hoofd zaten, te bundelen in een PowerPoint presentatie, die ik al zo lang beloofde.

Met Bach als God in het luik barokmuziek, nam ik het boekje van Bart Stouten over Bach nog eens door, wat dan weer sappige en interessante anekdotes naar boven bracht om mijn presentatie mee te stofferen.
Met die zoektocht naar barok kwam ik natuurlijk regelmatig op Italiaans domein terecht. Waar waren ook weer al die mooie foto’s van meer dan dertig jaar Italië reizen? Op zoek naar: Vivaldi, Bernini, Boromini, Caravaccio, Maderno…
Alleen al het overlopen van die reisfoto’s deden mijn vrouw Ann en ikzelf besluiten welke aanbidders wij wel van Italië geworden zijn. (Zou het lukken om dit jaar nog van Il mio bello Paese te proeven?)
Daar kwamen twee fotoboeken van. En wanneer we dan toch bezig waren… Waarom ook geen fotoboek maken van de foto’s van onze kleinzonen? Dat was meer selecteren dan zoeken, want aan kiekjes geen gebrek.

Met een Kerstmis-pakjesdag jaren geleden kreeg ik van de familie een notaboekje om recepten in te noteren. Is er natuurlijk nooit van gekomen. Waarom, dacht ik, zou ik mijn eigen recepten niet terugspelen naar de jongere generatie? Vroeger sprak men zo over bomma’s keuken. Nu zouden ze kunnen terugbladeren naar de recepten van bompa.
Een collega kwam ook nog een lijvig, prachtig boek brengen over Jan Van Eyck, uitgegeven ter gelegenheid van de Gentse tentoonstelling, die jammer genoeg was afgelast. Ook dat werk gaf weer soelaas voor verschillende dagen.

Maar de vraag was of wij dezer dagen vaker uit het venster keken dan voorheen? Jawel!
Omdat we een pand bewonen langs de Coupure in Gent, besloten we op een meer intense manier te genieten van ons “Room with a View-gevoel”.
In de erker van ons salon installeerden we twee kuipzeteltjes en een laag tafeltje.
We besloten ook om daar nu ’s morgens te ontbijten en  zondagmiddag te genieten van een hapjesmenu. “De Zevende Dag” zouden we nu maar overslaan, want die is nu toch maar een herhaling van Corona berichten die we al gehoord en gezien hebben in: Het Nieuws, ter Zake en de Afspraak. Allen peuterend naar antwoorden die er toch niet kwamen. Met nog meer “misschien en als” dan in een gewone Zevende Dag.

Maar het was wel een boeiend schouwspel dat we vanuit ons raam zagen. Drommen “wandelaars” die nu niet gingen windowshoppen, maar wel huisgevels kwamen bekijken. We ontdekten dat er blijkbaar veel eten aan huis werd besteld. De oranje fietskoeriers reden bijna in file. Ook viel op hoeveel mensen een hond hebben. Waar waren al die mensen en honden vroeger? Of hadden wij nooit goed gekeken? Ik merkte ook dat je aan de kleine golfjes op de Coupure kon zien van waar de wind waait.

Maar wanneer keken we het meest en ongeduldig door het raam?
Op maandagavond, wanneer we uitkeken naar onze zoon die met de twee kleinzonen kwam aangereden. Hij bracht dan tijdelijk onze boodschappen.
Het gaf ons dan de gelegenheid om vanop een afstand op straat bij te praten.
Ja, een familieband kan best tegen Corona.