17/07/2020

Beste,

Het is zomer, dat betekent weer de jaarlijkse loop van tieners die op elke mogelijke plaats naar een manier zoeken om geld te verdienen. Wel, ik ben er ook zo eentje. Elke dag van 15u tot 22u sta ik voor een berg afwas in de achterzijde van een café dat grenst aan een stil lopend kanaal. In de keuken is een klein raam aanwezig met daarin een zonnescherm, het dient om het licht buiten te houden maar ik geef er liever een andere betekenis aan. Als ik naar buiten kijk zie en denk ik maar aan één woord, isolatie. Het scherm dat me van de buitenwereld scheidt is slechts enkele millimeters dik, maar toch voelt het als meters. De connectie met de mensen die buiten vertoeven is afwezig en ver te zoeken, allen zijn we verdiept in onze eigen zaken, onze eigen problemen. De mensen die voorbij het raam komen zijn allemaal zo verschillend maar toch hebben ze één ding gemeen. De enkele belangstelling die ze hebben is gericht op het klein elektronisch apparaatje in hun handen en wat zich daarop afspeelt. Dit is misschien grof gezegd, maar er zou een kind kunnen verdrinken in het kanaal enkele meters hiervandaan en geen ziel zou het merken. De wereld is vervreemd. Begrijp me niet verkeerd, mijn sympathie voor de mensheid is niet verdwenen. Het is afwisselend, net zoals de stemmingswisselingen van een borderline patiënt heeft het zijn ups en downs. Geen enkele samenleving is perfect en het echte leven komt in meer dan alleen tinten grijs. Moest ik het leven in kleuren beschrijven, zouden het zeker geen tinten grijs zijn, nee, het zou een heel kleurenspectrum zijn, beginnend met rood en eindigend met violet. Dit is wat ik zie als ik uit het bescheiden raam van de keuken naast het stil lopend kanaal kijk, een verdeelde wereld waarin iedereen in zijn eigen hokje leeft.