Geachte Herman Teirlinck

Het is vandaag donderdag 7 mei 2020. Ik zit in huis, kijk uit het raam. Een mooie lentedag. Wat een lief zacht seizoen toch. Bloemen kleuren de huid van aarde. Vogels zingen liedjes in de armen van bomen. Hemelsblauwe lucht. Een enkel wolkje. Zon.

Zon.
Zondag.
Ik denk: zondag is het Moederdag.

Moederdag.
Moeder.
Ik vraag me af: mogen haar drie kinderen zondag binnen bij haar in huis?

In principe wel, ik weet het. Vier mensen maximaal. Twee dochters (Etelka en Sabrina) en één zoon (ik) zijn samen drie personen. Gemakkelijk: drie is minder dan vier. Een kind weet dat.

Opgelost zo?
Neen, toch niet.

Mijn moeder heet Agnes De Buck, zij is 81 jaar. Kreeg midden december 2019 het akelige verdict kanker. De Ziekte van Kahler. Een aandoening van het beenmerg. Zij is dus twee maal risicopatiënt in verband met corona: door leeftijd en ziekte.

Ik vraag me opnieuw af: mogen wij zondag binnen bij haar in huis? Ik weet het niet. Maar er zullen alvast geen handdrukken, geen omhelzingen, geen kussen zijn. Dat zeker niet. Wat een ongewone en vreemde Moederdag 2020.

—

Moeder u
In wie 
Weefsel van leven een warme holte van hart krijgt
Een vrucht naar vormen van kind groeit
Een mensje een mens begint

Moeder u
Uit wie 
Bloeden bloemen worden
Een anjer een wereld 
En wij wij

Moeder u
Aan wie 
Druppeltjes water een oceaan opklimmen
Sneeuw zacht op huid van aarde zakt
Wolken zon strelen als lente een lichaam lief

Ik zwijg
Dag vernieuwt in nacht
Wit kleurt zwart
Stilte bijna een heelal
Op de ribbeltjes van uw handen