Ha die Herman, 

Ja, laat ik vrolijk beginnen. Tja, we kunnen wel met z’n allen in een quarantaine dip gaan zitten maar dat schiet niet op hé. Net zoals de afgelopen drie maanden ook niet bepaald opschoten. Hemeltjelief, wat kan tijd tergend langzaam gaan als er ook in je straat niks voorbij komt hollen, racen, rennen om je druk over te maken. 
Ik heb nooit geweten dat asfalt ook zo z’n geluiden heeft! Afgelopen tijd was het asfalt van mijn weg muisstil, alsof het z’n adem inhield. In de wetenschap dat het straks weer veel bereden gaat worden. De straathoer. 
Er zijn ook meer vogels in mijn tuin dan ik verwachtte. 
Of ik ben hardhorend geworden, of ik ben altijd blind geweest voor dat natuurconcert. 
Mijn kozijnen mogen trouwens ook wel eens een likje verf ontvangen zie ik maar de schilder in de buurt is helaas omgevallen.
Overspannenheid zal het niet zijn want zo hard liep die vent niet. 
Waarschijnlijk gewoon failliet. Behalve het stille asfalt en de luidruchtige vogels is er verder niets spannends te beleven vanuit mijn venster. 

Het is een komen en gaan van de dagen. Dat wel. Verder kruipt er niks voorbij. 
Nog geen kever. Zelfs niet die van de buren, want die staat ook al weken weg te roesten onder hun carport. 
Die metalen viervoeter van mij staat me buiten ook een partij zielig aan te staren.  Vol verlatingsangst. Ik kan wel doelloos met hem gaan rondrijden maar dat is ook zo sneu. Voor mijn reputatie en voor het milieu. 
Maar ik voel me wel schuldig. Naar mn auto, naar het milieu. Zelfs naar mn stappenteller. 
Ik zet er namelijk zo weinig dat ik tegenwoordig bij honderd stappen al de melding krijg dat ik het geweldig doe en dat ik vooral zo door moet gaan. 
Ik bankier maar zonder dat ik er rijker van word zeg maar. Ik voel me ook schuldig naar jou Herman, want de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik niet de hele dag uit dát venster koekeloer. 
Soms moet ik ook naar andere Windows kijken. Ik geef namelijk les. 
Je zou zeggen aan leerlingen maar in werkelijkheid zit je in een soort van monoloog met je laptop. Wel handig: je hebt nooit een weerwoord. 
Geen bericht is goed bericht. Zeggen ze. Maar net zo goed dat dit niet geldt voor de uitslag van een schrijfwedstrijd geldt dit ook niet voor online contact. 
Want wat betekent die stilte? Luisteren ze met aandacht of slapen ze heerlijk verder in hun bed op de monotone stem van hun digitale juf? Wie het weet mag het zeggen. 
Ik moet wel zeggen dat online lessen vele vensters opent. Zoveel kamers, zoveel smaken. Lamellen, vitrages, kunst, kitsch en bloemetjesbehang komen voorbij alsof de woonboulevard zo bij je thuis is binnengekomen.
En ik wil niet eens wat kopen. Zelfs niet eens kijken. Maar te kiezen heb ik niet. 

Zelf varieer ik van venster zodat ik de ene keer vanuit “kantoor” lesgeef en een andere keer vanaf het strand. Tja, een hybride juf moet iets van variatie aanbieden voor haar leerlingen dus dan maar mijn achtergrond af en toe veranderen. 
Ik zal straks niet raar opkijken als ik mijzelf of een collega een keer terugvind in een of andere gefotoshopte snapchat met een soort van aureool om me heen. De AVG is zeg maar een wet die in deze tijd het zwaar te verduren heeft. 
Dus ja Herman, je snapt, liever zet ik de deur van mijn lokaal weer open en heet ik ze persoonlijk welkom in de klas dan dat ik de hele dag aan het vensteren ben. 
Want vele vensters open(en) geen deuren. 
Het opent alleen je ogen. Hoe krachtig persoonlijk contact is. 

Blijf gezond, een warme groet, Annemarie