De wereld doet haar masker van
vredigheid af door het Covid-19.
Het echte leven wordt begraven
en de toekomst is onzeker.

Door mijn venster zie ik
dat iedereen een mondmasker draagt
die langs het voetpad voorbij loopt,
met angstige ogen en gejaagdheid.

Anderen schuiven in stijl voorbij
met een modieus mondmasker
terwijl hun onzichtbare mond
onverstaanbare woorden uitbrengt.

Eens in je eigen bubbel,
word je rustig en herleeft.
De wereld is klein als een enkel lied,
als één enkele kus van het eeuwige.

Het mondmasker heb je afgezet.